Ik weet het.
Ik ben ouderwets.
En vroeger is niet meer.

Maar toch…

Wordt er nog voldoende gespeeld?

Spelen.
Met zand.
En met water.
Oftewel, met modder.

Hoe heerlijk is het
voor een kind…
met prut
spelen!

Hoe waardevol is het
voor een kind…
‘lekker vies’
spelen!

Vies mógen spelen…
Waarom gebeurt ’t zo weinig?
Waarom roepen we “Pas op, kijk uit…”
En “Hou je kleren schoon, ik heb ’t druk genoeg”.

Gelukkig bestaan er geweldige ‘rolmodellen’.

Ik was er als kind al dol op…
En nog steeds!

Misschien ken jij ze ook wel?

Zo herinner ik me bijvoorbeeld de verhalen van Floddertje.
Dat hele vieze meisje… en haar hondje Smeerkees.
Ik genoot – nee ik smúlde – van die verhalen.

Floddertje speelt, ze doet van alles.
En ja, ze wordt vreselijk vies…
Tot groot ongenoegen
van haar moeder.

Herken je het?

Of Pippi Langkous…
Ook zo’n held voor een kind.
Die doet gewoon waar ze zin in heeft.
En dat doet ze op haar eigen wijze… Heerlijk!

Pippi bakt koekjes, de hele keuken zit onder het meel…
Ze schrobt de vloer en danst met borstels onder haar voeten.

Spelen. Met een hoofdletter S.

Als Floddertje en Pippi spelen, is het één groot feest!
Tótdat de volwassenen zich ermee bemoeien…

Tegenwoordig zie ik kinderen ook ‘spelen’.
Ik zie ze spelen… op de iPad.
Al van jongs af aan.

En ja,
ik weet het;
Ik ben ouderwets…
En vroeger is niet meer.

Maar toch…

Het gaat me echt aan ’t hart.
Als ik een jong kind hoor vertellen
dat hij ook wel eens ‘verstoppertje’ speelt;
niet buiten, maar via een online computerspel…

Ze zien elkaar niet. Althans, niet echt. Alleen via het scherm.
Want ze zitten gewoon thuis. Op de bank. Of op hun eigen kamer.
Ze horen elkaar niet. Ja, ze kunnen via de chat-functie op elkaar reageren.
En ze kunnen elkaar ook niet even vastpakken, een boks of een schouderklop geven.

Een ander voorbeeld…

Van de week hoorde ik een meisje zeggen,
dat ze het lastig vond om een gesprek te voeren.
Dat ze wel iets kon zeggen via een app-je… maar niet live.

Dat ze soms iemand ziet, maar gewoon niet weet wat ze moet zeggen.
En dat ze dan thuis een app-je stuurt: “Hoi, ik zag je nog!”

Ik vond het heel eerlijk, dat ze dat zo vertelde.
En ik merkte ook, dat het me raakte…
in mijn kleuterjuffen-hart.

Mijn kleuterjuffen-hart…

Mijn kleuterjuffen-hart wil verbinding.
Echte verbinding: Contact. Samenzijn. Plezier.

En mijn kleuterjuffen-hart wil ook ruimte voor kinderspel.
Echt spel: Zintuiglijk spel. Pure materialen. Fantasie en beleving.

Twee dingen waar ik me élke dag hard voor maak.
Die ik zó belangrijk vind, zó essentieel!

Dus ja,
ik weet het…
Ik ben ouderwets.
En vroeger is niet meer.

Ik weet het…
Ik weet het zelfs heel goed.

Ik ben misschien wat ouderwets…
Een kleuterjuf, één van de oude stempel…

Maar weet je, eigenlijk ben ik daar behoorlijk trots op!!