De band met je kind

De ouder-kind band.
Tijdens de kind-jaren gevormd.
En o zo belangrijk voor de jaren die volgen.

Als ik kijk naar de band die ik destijds met mijn ouders had,
dan is dat een heel andere band dan die ik nu met mijn eigen kinderen heb.

Herken je dat? Dat jij nu ánders omgaat met je kind, dan jouw ouders het vroeger deden?

Natuurlijk ervaar je als kind de dingen anders dan als volwassene.
En ook de tijd waarin we nu leven is compleet anders.

Tijden veranderen

Hoe is de tijd waarin we leven
van invloed op de band die je opbouwt?

Ik persoonlijk denk dat alles veel ‘opener’ is geworden.
Veel toegankelijker. Veel transparanter.
Net welk woord je kiest.

Ook ik ben nu veel ‘opener’ dan vroeger.
Ik deel thuis wat er in mijn binnenwereld leeft.
We hebben (diepgaande) gesprekken met onze kinderen.

En dat ervaar ik als een enorme rijkdom in ons onderlinge contact!

Maar dat heb ik NIET als kind geleerd.
Er werd heus wel gepraat bij ons thuis, maar anders…
We bleven vroeger meer aan de oppervlakte. Geen echte diepgang.

Het ging over het weer; de regen en de regenpakken die we aan moesten…

“Vaders wil was wet”

Vroeger waren de gesprekken die we hadden ook veel meer ‘eenrichtingsverkeer’.
Mijn ouders vonden iets, zeiden dat en wij knikten braaf ‘ja en amen’.
Er werd in ons huis maar weinig tegenspraak geduld.

Hoe mooi is het, als kinderen hún kijk op de dingen met ons delen!

Ik vind dat werkelijk zo mooi en ook zo verrassend.
Hun perspectief kan zó vernieuwend zijn.
Als je ervoor open staat.

Onze kinderen ‘weten’ meer dan we denken!

Wie zegt dat wij als volwassenen de wijsheid in pacht hebben?

Ik laat me graag door onze kinderen en hun eigen-wijsheid verrassen.
Ze bieden nieuwe invalshoeken of fijnzinnige herkaderingen.

Het zijn geschenken die ze ons spontaan aanreiken.
Geschenken waarmee wij kunnen groeien.
Groeien als mens én als ouders.

Een band met je kind, hoe doe je dat?

Ik zag laatst een moeder. Ze zat en gaf haar baby de borst.
Geweldig! Alleen jammer dat ze ondertussen op haar telefoon zat…

Ik ken gezinnen waarin de kinderen een app-je krijgen als het eten klaar is.
En ik ken ouders die even snel inloggen om de schoolprestaties van hun kind te zien.
Ik ken zelfs kinderen die een afspraak moeten maken, om hun ouders te kunnen spreken…

Waar is het echte, fysieke en levendige contact?

Dáár moet je zijn, als je aan de band met je kind wilt bouwen.

Dan kijk je naar je baby terwijl je voedt. Dan zie je zijn oogjes, zijn mondje.
Je hoort de smakgeluidjes. En je voelt de warmte van het lijfje, dicht tegen je aan.

Dan bén je er voor je kind.

Om te horen hoe het vandaag op school is gegaan.
Om te luisteren wat er speelt, wat je kind allemaal bezighoudt.

Om je kind op te vangen, te troosten of even te helpen.
En om samen te genieten van wat goed gaat.

Zo simpel kan het zijn.