‘Een dijk van een ervaring’…

Voor de opleiding die ik momenteel doe, mag ik regelmatig naar Zwolle toe. En dat is -elke keer opnieuw- een feest; zowel de opleiding, als de rit over de dijk Enkhuizen – Lelystad. Ik neem jullie graag even mee!

Het is zaterdag eind van de middag en ik ben niet de énige die op dat moment over de dijk gaat… Ik rijd bijna in colonne over het grijze asfalt. Mijn blauwe vierwieler maakt deel uit van een lange sliert auto’s die zich over de dijk beweegt. We mogen hier honderd rijden, maar ik zie dat ik niet eens de negentig aantik; het wijzertje van mijn snelheidsmeter blijft hangen bij negenentachtig.

Terwijl ik zo over de dijk rijd, met een hele rits auto’s voor me en achter me, merk ik dat er ook een hele rits gedachten door mijn hoofd gaat. Die gedachtestroom heeft wel iets weg van die sliert auto’s over de dijk; ze trekken allemaal voorbij.

Binnen een paar minuten heb ik minstens tien verschillende gedachten…

  1. “Wat een heerlijke dag was het weer, echt fijn deze opleiding!”
  2. “Hallo lieve mensen, we mogen hier honderd… en ik wil graag naar huis. Kan het misschien iets sneller?”
  3. “Wat een traag zootje zeg…”
  4. “Hmm, als ik zo rustig rijd, kan ik wel genieten van die onwijze wolkenlucht. Wauw, echt mooi zeg!”
  5. “Ben benieuwd of ik met dit slakkengangetje ook zuiniger rijd? Als ik straks ga tanken, kan ik het wel effe uitrekenen.”
  6. “Hoe zal het vandaag thuis zijn gegaan? Ben benieuwd.”
  7. “Zal er al iemand gekookt hebben als ik straks thuis kom? Of zal ik zelf nog aan de bak moeten?”
  8. “O kijk, wat gaaf… een hele groep zwanen. En… zie ik dat nou goed? Ja, langs het riet, dat zijn witte reigers. Wat mooi!”
  9. “Hallo… waar remmen we voor? Zeker weer eentje die niet zit op te letten? Ondertussen op z’n telefoon bezig, denk?”
  10. “Sommige mensen zijn tegenwoordig echt vergroeid met hun telefoon… pfff, ik vind dat wat hoor…”

Oké, een kleine greep uit mijn binnenwereld van dat moment. Ik ben echt verbaasd over de hoeveelheid en het tempo van de gedachten die ik continue heb. Het is net of er een soort ‘innerlijke reporter’ in mijn kop zit, die non-stop verslag doet.

En het valt me ook op dat die reporter alle kanten op schiet. Af en toe gaat hij terug in de tijd, dan reflecteert hij op wat al is geweest (en daar vindt hij dan meestal ook wat van). Of hij neemt een kijkje in de toekomst en bedenkt hoe dingen straks misschien gaan zijn (en daar heeft hij dan weer allemaal verwachtingen over). En tussendoor reageert hij ook nog op wat er nu te zien en te beleven valt.

Je kan het er maar druk mee hebben. Best vermoeiend…. Toch?

Het grappige is dat de dijk zélf opeens als een metafoor in mijn hoofd verschijnt. Ik zie ‘de dijk’ letterlijk als ‘verbinding’ tussen de plek achter me en de plek voor me: Achter me ligt wat geweest is, wat gepasseerd is, wat in feite dus ‘klaar’ is. Voor me ligt iets ‘nieuws’, iets waar ik me naartoe beweeg, maar waar ik nog niet ben. Want ik ben op de Dijk. Er verschijnt een dikke glimlach op mijn gezicht; de Dijk is mijn ‘hier en nu’.

Op het moment dat ik dat zo helder voor me zie, ben ik volledig aanwezig in het hier en nu. Het is net of mijn zintuigen spontaan ‘aan’ gaan… ik zie, hoor, voel en ervaar opeens zó veel meer. Ik zie de samengepakte wolken, die donker en dreigend door de wind worden voortbewogen. De zon die daar doorheen probeert te breken en een prachtige waaier aan zonnestralen over het IJsselmeer laat glijden. De zwerm spreeuwen die luid kwetterend over de berm heen vliegt, waarschijnlijk vanwege de wolkjes met muggen die daar hangen. Het bootje, de witte zeilen die sprankelend oplichten zodra ze het zonlicht in hun doek vangen.

En ik voel me zó blij! Zo heerlijk. Zo levend. Op die malle dijk. Ergens tussen Lelystad en Enkhuizen.