Het is heerlijk buiten, de temperatuur is bijna zomers. Ik loop door mijn tuin; mijn blote voeten voelen de warmte van de tegels, die de zonnestralen geabsorbeerd hebben. Op het dak zie ik een merel. Hij laat zijn heldere vogelgezang horen en ik voel hoe blij me dat maakt.

En de tuin zelf… wat is hij mooi!

Ik geniet, terwijl ik naar de pioenroos kijk. De roos is een erfenis uit de tuin van mijn ouders. Nadat ik ‘m vijf jaar geleden – met veel liefde en toewijding – hier in de aarde heb gezet, is hij dit jaar voor het eerst gaan bloeien. Wat is ie prachtig. Elke dag zie ik ‘m groeien. Ik voel me dankbaar.

Ook de passiebloem doet het goed. En wauw… de vijgenboom. Ik tel wel negen vijgen aan de takken. Ook deze heb ik als klein stekje een plek in mijn tuin gegeven.

Is de lente uitbundiger dan anders? Staat er meer in bloei dan andere jaren? Nee, waarschijnlijk niet. Ik denk dat het maar zo lijkt… En wel om de simpele reden dat ik de tijd neem om te kijken.

Dát vind ik een mooie ontdekking bij mezelf!

Als ik de tijd neem om écht te kijken, in plaats van vluchtig, dan zie ik meer. Maar dan moet ik wel ‘vertragen’. Want wanneer ik druk ben met honderd-en-één gedachten (over wat ik nog wil doen… straks, morgen, deze zomer), dan heb ik geen oog voor de mooie dingen hier-en-nu. Dan ontgaat het me hoe knoppen openbloeien, hoe bloemen hun kleuren tonen en hoe vruchten groeien en rijpen in de zon.

En daar zie ik een prachtige link, een metafoor naar mijn werk.

Op mijn werk zijn we dagelijks bezig met het mooiste wat er is; het begeleiden van kinderen! Ook daar gaat het om kijken; goed kijken naar de kinderen, naar wat er op dat moment te zien valt en daarop inspelen. Niet alleen kijken, maar ook echt zien; oog hebben voor de unieke manier waarop elk kind open bloeit en zijn eigen kleuren toont. Dat maakt ons werk het mooiste vak dat er is!

De grote kunst hierbij is om er echt tijd voor te (durven) nemen. En dat is in een snelle, vaak gehaaste samenleving best een uitdaging. Het mooie is dat de kinderen ons laten zien hoe we dat kunnen doen. Kinderen zijn namelijk heel erg in het hier-en-nu. Ze zien of doen iets en gaan er helemaal in op. Ze laten zich leiden door hun nieuwsgierigheid en hun verwondering!

Die nieuwsgierigheid en verwondering voelde ik vandaag zo sterk, toen ik door mijn tuintje liep. Daardoor zag en hoorde ik veel meer. Door te vertragen en me te verwonderen, leek het alsof alles opeens veel meer en mooier bloeide dan andere jaren…

Ik zag het doordat ik de tijd nam om écht te kijken!

Hoe mooi zal het zijn als wij – net als de kinderen zelf – met een open blik kijken en de tijd nemen om te zien wat er te beleven, te ervaren valt. Dan kunnen we samen genieten van een lieveheersbeestje op een blaadje en ons samen verwonderen wat er tevoorschijn komt uit de zonnebloemzaadjes.

Op deze manier wordt niet alleen ons leven rijker, maar we bewegen ook makkelijker mee met de ontwikkeling van de kinderen. Door te zien wat ze beleven en ervaren, kunnen we aansluiten op de behoefte van dat moment. Dan wordt het een soepele, vanzelfsprekende en natuurlijke groeibeweging!

Dat gun ik elk kind!