Je baby naar het dagverblijf.
Je kleuter naar de Basisschool.
Of het allereerste logeerpartijtje.

Allemaal situaties waarin je als ouder mag ‘loslaten’…

Hoe is dat?
Hoe vind je dat?
Wat doet dat met je?

Ik weet het nog heel goed…
Dat ik onze oudste voor het eerst
naar het kinderdagverblijf ging brengen.

Dikke tranen… en een rot gevoel vanbinnen.
Ik wilde haar helemaal niet loslaten…

Hoe gezellig de groep ook was,
hoe lief de leidsters waren,
ik kon het niet,
dacht ik.

Wat ik later leerde
was de diepere laag te zien
die ónder het loslaten verborgen ligt.

Waarom is loslaten – voor velen van ons – zo lastig?

Dat komt omdat je bij loslaten iets belangrijks uit handen geeft.
Iets dat je ‘vast’ hebt, dat je naar je toe getrokken hebt …
Iets dat voor je gevoel bij jou hoort of moet zijn.

Ik gaf ons kindje in de handen van de oppas.
Ik droeg de zorg over aan een ander.
En dat vond ik toen heel lastig.

Ons kindje hoorde bij ons.
Niet in een ‘vreemd’ dagverblijf.

Ik wilde zélf voor ons kindje zorgen.
Het mocht ons kindje aan niets ontbreken.
En ik was ervan overtuigd dat wij dat ‘t beste konden.

Als ‘loslaten’ moeilijk is, is ‘angst’ vaak de onderliggende oorzaak

En dat klopte in mijn geval helemaal…

Ik was bang dat ons kindje ‘t niet fijn zou hebben.
Dat ze zou huilen en de leidsters haar niet zouden horen…
Dat ze trek zou hebben, maar dat het nog geen ‘etenstijd’ zou zijn…
Dat andere kindjes haar misschien pijn zouden doen en niemand zou ingrijpen…

Kortom, ik was bang.
Hartstikke bang.

En dus kon ik haar moeilijk loslaten.

Ondertussen zijn we zoveel jaar verder.
De kleine van toen is volwassen.
En… ze doet het prima.
Los van ons!!

Gaandeweg heb ik mogen leren wat ‘loslaten’ precies is.
En dat het helemaal niet zo moeilijk is, als we vaak denken…
Ja, dat durf ik nu (zoveel jaren verder) met een gerust hart te zeggen.

Wie wil ‘loslaten’ zal eerst moeten ‘toelaten’

Dat is de hele clou van het loslaten.
Dat is loslaten in een notendop.

Meer is het niet, echt niet.
Dat verzeker ik je.

Zo makkelijk kan het dus zijn!

Maar hoe doe ik dat dan, zal je vragen.
Hoe werkt dat dan precies, toelaten en loslaten?

Toelaten is een soort ‘voorwaarde’ om uiteindelijk – vol vertrouwen – los te kunnen laten.

Toelaten is zoiets als openstaan, ontvangen of aannemen.
Aannemen vind ik zelf een heel mooi woord hierbij.
Iets wat je aanneemt, accepteer je namelijk.

En het gaat ook om ‘accepteren’.
Accepteren van dat wat is.
Volledig toelaten.

Mooie woorden tot zover, nu de praktijk

Wat ik in de opvoeding van onze kinderen vooral heb gedaan,
is – elke dag weer – onze kinderen er volledig laten zijn.
Ze nemen (toelaten) zoals ze zijn, zónder oordeel.
En zónder ze te willen veranderen.

En dat lukt uiteraard de ene dag beter dan de andere.
Maar oefening baart kunst en ‘t loont de moeite.

Omdat onze kinderen mogen zijn wie ze zijn,
voelen ze onwijs veel vertrouwen.
Het is goed zoals het is.
Zoals zij zijn.

En dat nemen ze mee in het leven.
In de dingen die ze op hun pad tegenkomen.

’t Basisgevoel van veiligheid, is wat mij betreft het allerbelangrijkste!

Vanuit een veilig gevoel, kan een kind stappen zetten.
Stappen in het ontdekken van de wereld.
Van de mensen om zich heen.
Van nieuwe dingen.
Van zichzelf.

Vanuit vertrouwen leert een kind zichzelf en zijn mogelijkheden kennen

Dat veilige gevoel is essentieel.
Het is de basis om stappen te zetten.
Om te groeien en zichzelf te ontwikkelen.
En om vanuit z’n eigen kracht het leven te leven.

Onze – inmiddels volwassen – dochter zei het zelf heel mooi:
“U heeft me niet alleen geleerd hoe ik moet koken, wassen en schoonmaken…
u heeft me vooral geleerd in mijn eigen kracht te staan en voor mezelf te zorgen!”

Iemand die in zijn kracht staat en voor zichzelf zorgt,
kun je toch met een gerust hart loslaten?!
Loslaten is dan veel makkelijker.

Voel vertrouwen. Geef vertrouwen. Laat los in vertrouwen.

Als jij als opvoeder géén vertrouwen voelt,
angst hebt voor dat wat komen gaat,
dan wil je élk ding controleren.
En dus vasthouden…

Loslaten wordt dan echt een issue.

Alles is gebaseerd op angst en controle…
En daarmee beperk je je kind in zijn groeiproces.

Door je kind volledig toe te laten, geef je het vertrouwen.

Je kind zal daardoor veel natuurlijker, stabieler en sterker opgroeien.
Loslaten wordt zo, voor jou als opvoeder, een stuk makkelijker.

Let it flow; it will grow!

Spreekt deze natuurlijke manier van opvoeden jou ook aan?
Laten we elkaar ontmoeten, er valt veel te delen.

Ik hoor graag van je!

Judith van Gent
06 10 65 22 54