Ik weet het nog zó goed…
dat ik de klas instapte en voelde dat er is iets ánders was.
En dat was ook zo. Die dag was onze meester er namelijk niet, hij was ziek.

Die dag hadden we ‘een inval-juf’ in onze klas…

Die dag ging alles anders…
Het werd een rare, rommelige dag.

De inval-juf wist niet zo goed hoe ’t bij ons ging.
En daar konden sommige kinderen niet mee omgaan.

Tóch vond ik het geweldig… met deze ‘rommelige inval-juf’.
Want zij vertelde ons een heel mooi verhaal!

Een verhaal over een boompje.
Een jong berkenboompje.

Ik weet nog dat het verhaal diepe indruk op mij maakte…

Ze vertelde hoe intens verdrietig het jonge berkenboompje was.
Het boompje groeide op aan de rand van een groot en machtig dennenbos.
En ook al scheen de zon en vloten de vogels, het kleine boompje voelde zich NIET fijn.

Hij voelde zich ánders… anders dan de dennenbomen die om hem heen groeiden.
Ze zeiden dat hij er gek uitzag, met zijn dunne, witte en gevlekte stam.
En dat hij slap was, omdat hij in de herfst zijn blaadjes losliet.

Het was een mooi verhaal. Het ging over ‘anders zijn’.

Is een kind welkom als hij ánders is…?

Mag een kind zichzelf zijn?
Hoeveel ruimte is er om echt jezelf te zijn?
Hoeveel ruimte is er om te zijn wie je diep vanbinnen bent?

Wanneer er een kindje op komst is, begint meestal het grote fantaseren…

Hoe zal het kindje eruitzien? En zal alles wel in orde zijn?
Wat voor baby zal het zijn? Druk, makkelijk, lief…?
Hoe zal het allemaal gaan? Hoe zal het zijn?

Soms komen er ook twijfels opzetten…

Ben ik wel geschikt als ouder? Is opvoeden moeilijk?
Zal het zwaar zijn? Zal ik nog wel aan mezelf toekomen?

Er gaat van alles door je heen… en dat is logisch.
Een kindje op komst doet wat met je.
Het is een grote verandering.
En dat heeft impact.

Dat heeft impact op jou…
maar indirect óók op je kindje!

Soms ben je als ouders teleurgesteld…

Door mijn werk, spreek ik heel veel ouders.
Ik luister naar hun verhalen, hun persoonlijke ervaringen.
En ook naar hun teleurstellingen; hun wensen die ánders uitpakken…

Ouders vertellen soms dat hun kind en het ouderschap ánders is dan ze ‘bedacht’ hadden.
Bijvoorbeeld dat ze graag een zoon hadden willen hebben, maar dat het een meisje geworden is.
Of dat hun kind ándere dingen laat zien, dan zij als ouders graag willen. Dat hun kind een ánder pad kiest.

Soms geef je een kind – onbewust en onbedoeld – het gevoel niet écht welkom te zijn…

Dat kan gebeuren op het moment dat dingen ánders gaan dan je verwacht.
Wanneer je bepaalde wensen of ideeën hebt, over hoe het zal zijn.

Als dat in de praktijk ánders blijkt te zijn,
dan kun je je teleurgesteld voelen.

En dat is begrijpelijk;
je bent een mens,
met gevoel.

Maar let wel… je kind voelt dat ook!!!

Die voelt jouw teleurstelling…
Die voelt jouw pijn…

Er is een prachtig spreekwoord:

“Van een appelboom kun je nooit noten verwachten”

Ja natuurlijk, dat spreekt voor zich… zal je misschien denken.
Het is een appelboom, die geeft appels en geen noten.
Inderdaad, zo is het. En niet anders.

En toch… zo kijken we vaak wel naar kinderen!

Zoals een appelboom geen noten geeft,
zo kun je van een kind óók geen dingen verwachten…
die NIET kloppen met wie het kind van binnen, in de kern al is.

Elk kind draagt iets moois mee – iets eigens – en dat ligt al in de kern besloten.
Dat heeft alleen liefde, aandacht en ruimte nodig om zich te ontvouwen.

Voor mij ligt daar de essentie van opvoeden!!

Liefde, aandacht en ruimte is wat elk kind nodig heeft.
Zodat hij kan groeien, bloeien en zijn eigen vruchten kan dragen.

Ongeacht of dat nou appels of noten zijn!

Meer lezen?

Dat kan in het prachtige boek:
‘Eigenwaardig opvoeden met het B-tree model’

Met dank aan Johan voor de prachtige foto!