Zeg ’s eerlijk…
Ben jij ook zo druk met je mobiel?
En ben je daardoor misschien minder afgestemd op je kind?

Ik betrap mezelf er soms ook op, dat ik mijn kind niet eens hoor…
Zo zit ik dan IN mijn telefoon… zonder dat ik dat wil.

En ja, mijn telefoon heb ik standaard bij me.
Voor de contacten, voor mijn foto’s…
Of om even iets op te zoeken.
Super makkelijk.

En toch…

Soms ben ik zo verbaasd.
Dan kijk ik om me heen. En wat zie ik?
Ik zie mensen op hun telefoon. Bijna non-stop…
Of ze nou ergens zitten, lopen of fietsen; de telefoon staat aan.

En ja, ook ik maak me hier soms schuldig aan. Toch vraag ik me tegelijkertijd af:

Waarom zijn we zo druk en gefocust op onze telefoon? Wat is dat toch?

Laatst nog, het was een zonnige dag en ik was toevallig bij de kinderboerderij in ons dorp.
Daar is een klein speeltuintje bij, met speeltoestellen en wat bankjes langs de rand.
Er zat een meiske (ik schat een jaar of 3) op de schommel.

De schommel hing vrijwel stil.
Het meiske ‘hipte’ wat heen en weer.
Maar de schommel kwam niet echt in beweging.

Het meiske keek naar opzij, naar de bankjes langs de rand.
Ik volgde haar blik. Op een van de bankjes zat een jonge vrouw.
Deze jonge vrouw zou de moeder van het meiske kunnen zijn, dacht ik.

Het meiske keek naar de vrouw op de bank. Maar de vrouw zag het niet.
De vrouw had haar blik op de telefoon in haar hand gericht.

Het meiske zocht contact. Oogcontact.
Maar het lukte niet.

“Mama…”
Geen reactie.

“Mam…? Ma-ham!”
Nog steeds geen reactie.

“MAMA… WIL JE ME DUWEN?!”

“Wacht even schat…” was het antwoord,
zonder dat de jonge vrouw opkeek van haar telefoon.

Het meiske wachtte.
En wachtte. Ze wachtte lange tijd.
Tot moeder opstond en ze naar huis gingen.

Dit meiske zocht contact. Had behoefte aan verbinding.
Maar ze ‘moest wachten’… op een stukje aandacht.

Ik zag het gebeuren. Vlak voor mijn neus.
En ’t raakte me. Het raakte me diep.

Het grootste geschenk dat je een kind (een mens) kunt geven… is je oprechte aandacht!!

Aandacht

In de trainingen en begeleiding die ik geef, gaat het vaak over ‘aandacht’.
Over kijken naar kinderen en over ZIEN wat ze nodig hebben.
Over écht contact hebben. Over verbinding.

Ik hou ervan.
Het thema ‘verbinding’.
Voor mij is dat zó essentieel.
Ik kan daar eindeloos over schrijven…

Volgens mij schuilt er een enorme waarde in ’t ZIJN, in echte verbinding.

En nee, dan heb ik het niet over verbinding via onze slimme telefoons.
Ik heb het over ‘oprecht tijd en aandacht hebben voor elkaar’.
Dat begint bij ons zelf. Door even stil te staan.
Stil te staan bij het moment zelf.
En te kijken naar wat ís!

Kijken en luisteren, vanuit ons hart.

Niet alles hoeft gedeeld te worden op social media.
Het leven vindt plaats in en om ons heen.
Beleef de situatie in ’t echt.
En geniet ervan!

Geef je kind ’t voorbeeld.
Het voorbeeld in ‘aanwezig zijn’.
Aandachtig aanwezig. Bewust betrokken.

Pak ’t moment.

Ga ’s bewust ‘vertragen’.
En kijk wat je allemaal ziet.

Toon oprechte belangstelling.
Ga het gesprek aan. Stel vragen…
En luister ook echt naar ’t antwoord.

Durf eens vaker offline te zijn. Je zult verrast zijn wat er gebeurt!