Risicovol spel

Deze zomer maakte ik een rondreis over Java en Bali. En eerlijk, ik heb de ogen uit mijn kop gekeken. Ik bleef me – de volle drie weken – verwonderen over alles wat ik zag. De mensen; hoe ze wonen, hoe ze werken, hoe ze leven. De kinderen; hoe ze opgroeien, hoe ze spelen… met niets, aan de rand van de weg, waar het verkeer langs raast.

Terwijl ik de kinderen zo langs de weg zag – blote voetjes in de stoffige berm (een knap trottoir hebben ze daar niet) – moest ik denken aan mijn werk hier in Nederland; de kinderopvang. Met al zijn regeltjes, bepalingen, veiligheidsnormen…

Wat een contrast!

In ons team zijn we bezig om te kijken hoe we ‘risicovol spel’ kunnen inbedden, zodat kinderen meer geprikkeld en uitgedaagd worden en zich optimaal kunnen ontwikkelen. In Indonesië zie ik kinderen voor wie de risico’s elke dag (elke minuut) voor hun blote voetjes liggen. Verkeer, vuil, ongedierte… Niemand lijkt er bewust mee bezig. Niemand maakt zich er druk om. De kinderen groeien zo op.

Op mij maakt het diepe indruk.

Over ‘risicovol spel’ gesproken… Electra hangt daar gewoon open en bloot aan palen. En langs muurtjes. Ook daar waar gezinnen werken en leven. Waar kinderen zijn en spelen… We hebben een slang gezien, die in de top vijf van de gevaarlijkste soorten staat. En ja, ook daar lopen en spelen kinderen. Op blote voetjes. En dan het verkeer… echt bizar, wat een chaos. Het barst er van de scooters. Scooters waar hele families op zitten. Vader voorop, met een kind tussen zijn benen. Moeder achterop, met nog een of twee kinderen op schoot. We hebben er zelfs een gezien die – al rijdend – op de scooter haar baby de borst gaf…

Als dat geen risicovol spel is!

Ze groeien er gewoon mee op. Hoeven er niets voor te doen. Niets speciaals. Hoeven er ook niet over na te denken, geen beleid over te schrijven of het in te bedden in de dagelijkse activiteiten. Het ís er gewoon.

Nog zoiets… Op mijn werk in de kinderopvang, willen we voor onze buitenruimtes graag meer natuurlijke elementen inbouwen. Meer groen, meer levend materiaal, meer hout. Het liefst van dat mooie robuuste. I love it! Met de kinderen naar buiten, ongeacht het weer. Samen zorg dragen voor planten en dieren. En de natuurlijke exploratiedrang van het kind volgen. Fantastisch. Ik ben groot voorstander van meer buiten, meer natuur en meer zintuiglijk spel. In Indonesië is ‘buiten’ soms de enige plek die ze hebben…

Ik hou van mijn werk!

Als je me kent dan weet je dat ik altijd roep dat ik ‘de móóiste job ter wereld’ heb. Werken met en voor kinderen vind ik GOUD! Zo ervaar ik het echt. En deze zomer, tijdens de rondreis over Java en Bali, scheen er een nieuw licht over mijn werk. De dingen die ik zag, die ik voelde… maakten indruk, hielden me bezig. Absoluut. Maar ze gaven me ook nieuwe inzichten, nieuwe impulsen.

Bijvoorbeeld het verkeer. Echt een chaos. Risicovol spel op hoog niveau… Overal mensen, scooters, brommertjes, auto’s, busjes, riksja’s… Geen verkeersborden. En ook geen regels. Hooguit: “Rijd zoveel mogelijk links, geef en neem.” Toen ik voor in de bus zat en de gekte van het verkeer gadesloeg, verbaasde ik me erover dat het – steeds weer – net aan goed ging. Want echt, ze zijn daar kampioen in gevaarlijke inhaalmanoeuvres… Maar tegelijkertijd zijn ze meester in het geven en nemen! Ze zijn constant alert op de beweging van de ander. En bewegen soepel mee. Door even in te houden of juist wat gas bij te geven.

Dat is het!

Mee-bewegen met de stroom. Op een vloeiende manier. Als een soort natuurlijke dans. Zo mooi! Het voelde voor mij als ‘risicovol spel’ op hoog niveau. En dat is precies wat ik voorsta in mijn werk met en voor kinderen. Niet alles aan banden leggen… met regeltjes en beperkende bepalingen. Gewoon gaan. En bovenal: mee-bewegen. Goed kijken. Alert zijn. Geven en nemen.

Ik zei het al: I love my job!!!

*